sábado, abril 28, 2007

Els pits plens de llum
i la carn entredents,
xuclet del bes coronat
fent proclama salaç.

El melic arrogant
vaixell a la deriva,
foc i saliva
en glopets d'amor,
plens de f ú r i a.

Niu i ocell s'apleguen
i s'empelten d'amor
en el cim de la nit,
i un altre jo carnal
reneix al teu cercle,
trencall d'escuma.

Tot és vida
ventre avall.




Poema del libro:
A cau de baix ventre, Robert l'Eixabegó.

http://www.arterotica.info/

1 comentario:

Fhil Navarro dijo...

Matt Elliott, tiene algo que me da miedo, más bien me inquieta, algo que hace estremecer mi interior. Es como si tu propia alma aullase. Es raro. Nunca antes me había pasado con un disco. Aún así también tiene algo que se hace como adictivo ¿empatía? Quién sabe.

Una vez más tengo que alabar tu buen criterio. Una vez más, bonito poema.
Lástima que no pase por aquí esa exposición.

PS: Lamento mi ausencia, pero días turbios inundan mis días (que devoran mis noches). Prometo volver pronto, por un medio u otro.

Mientras tanto, hazme el favor de cuidarte.
Un abrazo y un besiño.